Al op school leerde ik dat elk aanbod zijn eigen vraag creëert. Bij subsidieregelingen is dat niet anders.
Dat er minder subsidiemiddelen voor innovatie beschikbaar zijn is een gevolg van verdergaande bezuinigingen. Zo is het topsectorenbeleid in feite een bezuiniging op collectieve subsidiemiddelen. De trend die ik constateer is hoe beperkter de subsidiebudgetten, des te uitgebreider zijn de eisen aan de onderbouwing van een aanvraag. Ook het aantal aanvragers, dat een beroep doet op een subsidieprogramma, neemt aanzienlijk toe. Ondernemers willen graag een stap vooruit zetten. Het is daarom niet verwonderlijk dat door ondernemers, in tijden waarin risicovolle financieringen moeilijk te verkrijgen zijn, vaker aansluiting wordt gezocht met subsidieprogramma’s.
Logischerwijs zal een deel van de aanvragen door budgetoverschrijding niet kunnen worden gehonoreerd. Dit leidt tot teleurstelling bij een afgewezen aanvrager. Met name omdat er vaak veel tijd in het aanvraagtraject is gestoken. Het is daarom essentieel dat de overheid goed onderbouwt waarom een aanvraag niet wordt gehonoreerd. De kwaliteit, inhoud en aansluiting met de doelstellingen van de regeling, behoren bij de beoordeling voorop te staan.
Nu zie ik steeds vaker dat subsidieaanvragen worden geloot als het budget wordt overschreden. De overheid kiest voor deze methode om het zichzelf gemakkelijk te maken en ogenschijnlijk voor de weg van de minste weerstand. Maar is het loten van aanvragen wel een juiste oplossing? Persoonlijk vind ik van niet. De aanvrager heeft namelijk geen invloed op de loting, terwijl de aanvrager wel de verantwoordelijkheid heeft voor het indienen van een inhoudelijk goed onderbouwde aanvraag. Door loting worden immers ook projecten, die inhoudelijk minder sterk zijn, gehonoreerd ten koste van betere voorstellen. Door te beoordelen op inhoud en kwaliteit worden collectieve middelen op een doelmatige manier ingezet en hebben aanvragers meer invloed op het verkrijgen van een subsidie. Dit motiveert om een voorstel goed te onderbouwen en bij de kwaliteit ervan stil te staan.
Vreemd is dan ook dat de overheid het succes van een regeling nog al eens afmeet aan de hand van het aantal ingediende aanvragen. Dat betekent hoe meer aanvragers er zijn, des te meer aanvragers er moeten worden teleurgesteld. Op de langere termijn kan dit het vertrouwen in de overheid schaden en dat moet niet de bedoeling zijn.
